Dünya Edebiyatları

BENİM KÖYÜM Baharda şenlenir bağı, bahçesi Kokusu başkadır benim köyümün Unutturur adama gamı, kederi Havası başkadır benim köyümün XXX Akşam olur herkes döner evine Can kurban inan ki benim köyüme Gülabi'nin torunları derler bizlere Özü başkadır benim köyümün XXX Yeşil yeşil meşeleri var dağında Meyve ağaçları çiçek açar bağında Her çeşit otlar yeşerir toprağında Yeşili başkadır benim köyümün XXX Köyümün kenarından akar çayı Kıvrım kıvrım dolanır sular tarlayı Unuttum sanma orda olmayı Dostluğu başkadır benim köyümün XXX Yaz gelince çıkarlar yaylaya Gurbetçiler hasretle döner sılaya Benden selam olsun Aziz Ağa'ya Sevgisi başkadır benim köyümün İBRAHİM SEVİNDİK

Sayısız göçlerle Asya ve Avrupa'nın birçok bölgesine yayılan Türk boylarının söyleyişleri arasında ayrılık giderek ilerlemiş ve Türk dili birçok lehçeye bölünmüştür. İslamiyeti kabulden önce verilen eserlere göre Türk Lehçesi ikiye ayrılır: Kuzey Lehçesi ve Güney Lehçesi.Kuzey Lehçesi'ne aynı zamanda Göktürkçe denir. 7 ve 8. yüzyıllardaki Orhun Anıtları bu lehçeyle yazılmıştır. Güney Lehçesi'ne ise Uygurca, Uygur Lehçesi denir. Tufan Yazmaları, Divanü Lugati't Türk vb. eserlerdeki şiir parçalarının, atasözlerinin, örnek cümlelerin çoğu bu lehçenin izini taşır.İslamiyetten sonra söz konusu lehçelerin adları değişmiştir. Göktürkçe'ye Oguzca, Uygurca'ya da Hakaniye Türkçesi adı verilmiştir. 9. yüzyılda kurulan ilk Müslüman Türk...