ayakkabıları büyüktü annemin
onlarda yorgun ayakları
uyurdu
gündüzün
uykuyu unuttuğunda gözleri.
oysa uyurken
onlar uykusuzdu kapı eşiğinde
savrulan suyun sesini
yağmurun dinmeyen şarkısını
sürülerin getirdiği akşamları dinlerdi.
ayakkabıları büyüktü annemin
küçükken onlarda yüzerdi
ayaklarım.
uzaklara götürürdü beni annem
aklıyla
saçlarımı vermek isterdim rüzgâra
ardından soluksuz koşarken
ayakkabıları tökezletirdi yürüyüşümü
hüznün ilmekleri dokunurdu
düşlerimde.
yürüyüşüm eşitlendiğinde aklımla
anne olmuştum.
